بسم الله النور
به جاي مقدمه:
1- هر چيزي براي خودش زماني دارد و زمان هر كاري هم محدود است . چون عمر ما محدود است .
2- دل و فطرت پاك آدمي تمايل دارد تا خواسته هاي اوانجام شود .
3- قوه عاقله و ادراكات طبيعي آدمي نيز كارهاي مهم زندگي را گوشزد مي كند به تكرار.
كار في سبيل الله هم بايد در قاعده و قانون خودش جلو برود . بسياري از دوستان كه بسيار كمك حال بودند در خيلي جا ها ، تا به سن ازدواج رسيدند و داخل فضاي حقيقي جامعه شدند ديدند از اين كارها مشخصا نمي تواند بعضي از دردهايشان را دوا كند و آن بعض درد هاشان همان معيشت بود و زندگي .
نتيجتا به سرعت و در عين حال به شدت از فضاي كارهاي في سبيل الله كناره مي كشند و از آن طرف هم بعلت اينكه قبلا نه در محيط بازار كار مستمر و تجربه قابل قبولي داشتند و نه در محيط هايي رسمي و اداري دچار مشكل مي شوند .
و اينجاست كه ما نيرويي تجربه دار و كاركرده را از دست مي دهيم.
چه بايد كرد؟
قاعدتا هرگاه از ابتدا بنيان كار خير به طور اصولي و با آيند نگري كافي نهاده شود دچار مشكلات كمتري خواهيم شد .
نتيجتا بايست از ابتدا آفاتي كه ممكن ااست در مسير پيش بيايد را به نيرو شناساند و ديد رووشني از آينده به او داد و آنگاه فضايي را ميسر كرد تا در آن هم تجربه هاي لازم جهت حضور در كار اقتصادي در اجتماع را كسب كند و هم به قول معروف چيزي تحت عنوان آب باريكه ( اصطلاح كارمندي!) را كسب كند تا لذت و ضرورت آن را درك و همچنين به وجود آن عادت كند.
شايد خيلي از دوستاني كه همچنان در فضايي قبل از ازدواج و بحث معيشت هستند به اين گفته با كلاه خاكستري نگاه كنند ، اما بايد قبول كنيم كنيم كه دير يا زود مبتلا به مان خواهد شد و نمونه هاي آن نيز بسيار است .
ضمن اينكه در اين مسير حضور و وجود و راهنمايي دوستان بزرگتري كه الان در اجتماع كار ميكنند و قبلا در فضا هاي في سبيل الله ، به شدت لازم و دخول آنان به اين بحث مورد نياز است .
تمت
پي نوشت :
شب هاي پر بركت قدر آرومم كرد... شكر
-
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر